Sindhi
سورة عبس - عدد الآيات 42
عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ ﴿١﴾
مُنھن ۾ گُھنڊ وڌائين ۽ مُنھن موڙيائين.
أَن جَآءَهُ ٱلْأَعْمَىٰ ﴿٢﴾
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ ﴿٣﴾
۽ ڪنھن سمجھايئي جيڪر اُھو سڌرجي ھا.
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكْرَىٰٓ ﴿٤﴾
يا نصيحت ٻڌي ھا پوءِ اُھا نصيحت ٻڌڻ نفعو ڏئيس ھا.
أَمَّا مَنِ ٱسْتَغْنَىٰ ﴿٥﴾
فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ ﴿٦﴾
پوءِ تنھن (جي سڌاري) لاءِ تون پٺيان پيو آھين.
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ ﴿٧﴾
ھن ۾ توتي (ڪا ميار) ڪانھي ته اُھو نه سُڌرجي.
وَأَمَّا مَن جَآءَكَ يَسْعَىٰ ﴿٨﴾
وَهُوَ يَخْشَىٰ ﴿٩﴾
۽ اُھو (پنھنجي الله کان) ڊڄي ٿو.
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ﴿١٠﴾
پوءِ تنھن کان تون ويسلو ٿئين ٿو.
كَلَّآ إِنَّهَا تَذْكِرَةٌۭ ﴿١١﴾
ائين نه آھي بيشڪ اھي (قرآن جون آيتون) ھڪ نصيحت آھي.
فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ ﴿١٢﴾
پوءِ جيڪو گھُري سو قرآن ياد رکي.
فِى صُحُفٍۢ مُّكَرَّمَةٍۢ ﴿١٣﴾
(بيشڪ قرآن جون آيتون) تعظيم وارن ورقن ۾ لکيل آھن.
مَّرْفُوعَةٍۢ مُّطَهَّرَةٍۭ ﴿١٤﴾
قُتِلَ ٱلْإِنسَٰنُ مَآ أَكْفَرَهُۥ ﴿١٧﴾
ماڻھو ماريو وڃي جو ڪھڙو نه بي شُڪر آھي.
مِنْ أَىِّ شَىْءٍ خَلَقَهُۥ ﴿١٨﴾
(ڌيان ڪري ته الله) ڪھڙي شيءَ مان پيدا ڪيس.
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ ﴿١٩﴾
مني جي ڦڙي مان، خلقيائينس پوءِ اندازو مقرر ڪيائينس.
ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ ﴿٢٠﴾
وري (نڪرڻ جي) واٽ سنھنجي ڪيائينس.
ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقْبَرَهُۥ ﴿٢١﴾
وري ماريائينس پوءِ قبر ۾ رکايائينس.
ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ ﴿٢٢﴾
وري جڏھن گھرندو تڏھن اُن کي جيئرو ڪندو.
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَآ أَمَرَهُۥ ﴿٢٣﴾
ائين نه آھي جيڪي فرمايائينس سو پورو نه ڪيائين.
فَلْيَنظُرِ ٱلْإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ ﴿٢٤﴾
پوءِ جڳائي ته ماڻھو پنھنجي کاڌي ڏانھن نھاري ڏسي.
أَنَّا صَبَبْنَا ٱلْمَآءَ صَبًّۭا ﴿٢٥﴾
ته اسان پاڻي کي چڱيءَ طرح آسمان کان پلٽيو.
ثُمَّ شَقَقْنَا ٱلْأَرْضَ شَقًّۭا ﴿٢٦﴾
وري زمين کي پوري طرح چيريوسون.
فَأَنۢبَتْنَا فِيهَا حَبًّۭا ﴿٢٧﴾
وَعِنَبًۭا وَقَضْبًۭا ﴿٢٨﴾
وَزَيْتُونًۭا وَنَخْلًۭا ﴿٢٩﴾
وَحَدَآئِقَ غُلْبًۭا ﴿٣٠﴾
وَفَٰكِهَةًۭ وَأَبًّۭا ﴿٣١﴾
مَّتَٰعًۭا لَّكُمْ وَلِأَنْعَٰمِكُمْ ﴿٣٢﴾
اوھان جي نفعي لاءِ ۽ اوھان جي ڍورن لاءِ.
فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ ﴿٣٣﴾
پوءِ جڏھن ڪَن ٻوڙا ڪندڙ (دھشت واري) ھڪل ايندي.
يَوْمَ يَفِرُّ ٱلْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ﴿٣٤﴾
انھي ڏينھن آدمي پنھنجي ڀاءُ کان ڀڄندو.
وَأُمِّهِۦ وَأَبِيهِ ﴿٣٥﴾
۽ (پڻ) پنھنجي ماءُ کان ۽ پنھنجي پيءُ کان.
وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِيهِ ﴿٣٦﴾
۽ پنھنجي گھر واريءَ کان ۽ پنھنجي پٽن کان ڀڄندو.
لِكُلِّ ٱمْرِئٍۢ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍۢ شَأْنٌۭ يُغْنِيهِ ﴿٣٧﴾
انھن مان سڀڪنھن مڙس لاءِ اُن ڏينھن اھڙي حالت ھوندي جو کيس بس ھوندي.
وُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۢ مُّسْفِرَةٌۭ ﴿٣٨﴾
ڪيترائي منھن اُن ڏينھن روشن ھوندا.
ضَاحِكَةٌۭ مُّسْتَبْشِرَةٌۭ ﴿٣٩﴾
کِلندڙ ۽ (تمام) سرھا ھوندا.
وَوُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌۭ ﴿٤٠﴾
۽ ڪيترائي منھن (ھوندا) جن تي اُن ڏينھن رئي پيل ھوندي.
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿٤١﴾
جن کي ڪارنھن ويڙھي ويندي.
أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلْكَفَرَةُ ٱلْفَجَرَةُ ﴿٤٢﴾
