Shqip
Surah El Kijame - Aya count 40
لَآ أُقْسِمُ بِيَوْمِ ٱلْقِيَٰمَةِ ﴿١﴾
Betohem në ditën e kijametit;
وَلَآ أُقْسِمُ بِٱلنَّفْسِ ٱللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾
Betohem në shpirtin që është shumë qortues!
أَيَحْسَبُ ٱلْإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُۥ ﴿٣﴾
A mendon njeriu se nuk do t’i tubojmë eshtrat e tij?
بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّىَ بَنَانَهُۥ ﴿٤﴾
Po, do t’ia tubojmë! Duke qenë se Ne jemi të zotët t’ia rikrijojmë si kanë qenë edhe majat e gishtave të tij!
بَلْ يُرِيدُ ٱلْإِنسَٰنُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُۥ ﴿٥﴾
Por, njeriu dëshiron të vazhdojë edhe mëtej në mëkate.
يَسْـَٔلُ أَيَّانَ يَوْمُ ٱلْقِيَٰمَةِ ﴿٦﴾
Andaj edhe pyet: “Kur është dita e kijametit?”
فَإِذَا بَرِقَ ٱلْبَصَرُ ﴿٧﴾
E, kur të merren sytë (të parët)?
وَخَسَفَ ٱلْقَمَرُ ﴿٨﴾
E të zëhet hëna (errësohet),
وَجُمِعَ ٱلشَّمْسُ وَٱلْقَمَرُ ﴿٩﴾
Dhe të bashkohet dielli e hëna.
يَقُولُ ٱلْإِنسَٰنُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ ٱلْمَفَرُّ ﴿١٠﴾
Atë ditë njeriu do të thotë: “Nga të iket!”
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ ٱلْمُسْتَقَرُّ ﴿١٢﴾
Atë ditë vetëm te Zoti yt është caku!
يُنَبَّؤُاْ ٱلْإِنسَٰنُ يَوْمَئِذٍۭ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿١٣﴾
Atë ditë njeriu do të njihet me atë që çoi para dhe me atë që la prapa.
بَلِ ٱلْإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفْسِهِۦ بَصِيرَةٌۭ ﴿١٤﴾
Po njeriu është dëshmitar i vetvetes.
وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ ﴿١٥﴾
Edhe nëse i paraqet arsyetimet e veta.
لَا تُحَرِّكْ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِۦٓ ﴿١٦﴾
Ti (Muhammed) mos shqipto atë (Kur’anin) me gjuhën tënde për ta nxënë atë me të shpejtë!
إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُۥ وَقُرْءَانَهُۥ ﴿١٧﴾
Sepse Ne e kemi për detyrë tubimin dhe leximin e tij!
فَإِذَا قَرَأْنَٰهُ فَٱتَّبِعْ قُرْءَانَهُۥ ﴿١٨﴾
E kur ta lexojnë atë ty, ti përcille me të dëgjuar leximin e tij.
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُۥ ﴿١٩﴾
Dhe pastaj është obligim i yni që ta shkoqisim atë.
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ ٱلْعَاجِلَةَ ﴿٢٠﴾
Jo, nuk është ashtu! Por ju jeni që e doni të ngutshmen (dynjanë).
وَتَذَرُونَ ٱلْءَاخِرَةَ ﴿٢١﴾
Dhe e lini pas shpine atë të ardhmen (ahiretin).
وُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۢ نَّاضِرَةٌ ﴿٢٢﴾
Atë ditë do të ketë fytyra të shkëlqyera (të gëzuara).
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌۭ ﴿٢٣﴾
Që Zotin e tyre e shikojnë.
وَوُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۭ بَاسِرَةٌۭ ﴿٢٤﴾
Atë ditë ka fytyra edhe të vrazhda.
تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌۭ ﴿٢٥﴾
Që presin t’u thyhet kurrizi (të shkatërrohen).
كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِىَ ﴿٢٦﴾
Jo dhe Jo! Po kur të arrijë (shpirti) në gropë të fytit (të gjoksit),
وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍۢ ﴿٢٧﴾
Dhe thuhet (nga familja e të afërmit): “Kush do ta shërojë?”
وَظَنَّ أَنَّهُ ٱلْفِرَاقُ ﴿٢٨﴾
Dhe ai bindet se ai po ndahet.
وَٱلْتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ ﴿٢٩﴾
E t’i puqet kofsha për kofshe (t’i vështirësohet gjendja).
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ ٱلْمَسَاقُ ﴿٣٠﴾
Atë ditë vetëm te Zoti yt shkohet.
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ ﴿٣١﴾
E ai as nuk vërtetoi atë që duhej, as nuk u falë.
وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ﴿٣٢﴾
Por përgënjeshtroi dhe ktheu shpinën.
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهْلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ ﴿٣٣﴾
Dhe shkonte te familja e tij me fodullëk.
أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ ﴿٣٤﴾
Të është afruar ty e keqja e t’u afroftë! (ose i mjeri ti i mjeri).
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰٓ ﴿٣٥﴾
Edhe nje herë t’u afrua ty e keqja; t’u afroftë!
أَيَحْسَبُ ٱلْإِنسَٰنُ أَن يُتْرَكَ سُدًى ﴿٣٦﴾
A mos mendon njeriu se do të lihet duke mos zënë asgjë (pa kurrfarë përgjegjësie).
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةًۭ مِّن مَّنِىٍّۢ يُمْنَىٰ ﴿٣٧﴾
A nuk ka qenë ai në një pikë ujë që derdhet.
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةًۭ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ ﴿٣٨﴾
E pastaj u bë gjak i trashë, e Ai e krijoi dhe e përsosi?
فَجَعَلَ مِنْهُ ٱلزَّوْجَيْنِ ٱلذَّكَرَ وَٱلْأُنثَىٰٓ ﴿٣٩﴾
Dhe prej tij Ai i bëri dy lloje: mashkullin dhe femrën.
أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحْۦِىَ ٱلْمَوْتَىٰ ﴿٤٠﴾
A nuk është Ai (Zot) i fuqishëm që i ngjall të vdekurit?
