ไทย
Surah อะบะสะ - Aya count 42
عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ ﴿١﴾
เขา (มุฮัมมัด) ทำหน้าบึ้ง และผินหน้าไปทางอื่น
أَن جَآءَهُ ٱلْأَعْمَىٰ ﴿٢﴾
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ ﴿٣﴾
และอะไรเล่าที่จะให้เจ้ารู้ หวังว่าเขาจะมาเพื่อซักฟอกจิตใจก็ได้
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكْرَىٰٓ ﴿٤﴾
หรือเพื่อรับคำตักเตือน เพื่อที่คำตักเตือนนั้นจะเป็นประโยชน์แก่เขา
أَمَّا مَنِ ٱسْتَغْنَىٰ ﴿٥﴾
فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ ﴿٦﴾
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ ﴿٧﴾
และไม่ใช่หน้าที่ของเจ้า การที่เขาไม่ซักฟอก
وَأَمَّا مَن جَآءَكَ يَسْعَىٰ ﴿٨﴾
และส่วนผู้ที่มาหาเจ้าด้วยความพยายาม
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ﴿١٠﴾
كَلَّآ إِنَّهَا تَذْكِرَةٌۭ ﴿١١﴾
มิใช่เช่นนั้น แท้จริงมันเป็นข้อเตือนใจ
فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ ﴿١٢﴾
ดังนั้นผู้ใดประสงค์ก็ให้รำลึกถึงข้อเตือนใจนั้น
فِى صُحُفٍۢ مُّكَرَّمَةٍۢ ﴿١٣﴾
ซึ่งมีอยู่ในคัมภีร์อันทรงเกียรติ
مَّرْفُوعَةٍۢ مُّطَهَّرَةٍۭ ﴿١٤﴾
ที่ได้รับการเทิดทูน ได้รับความบริสุทธิ์
قُتِلَ ٱلْإِنسَٰنُ مَآ أَكْفَرَهُۥ ﴿١٧﴾
มนุษย์นั้นถูกสังหารเสียก็ดี เขาช่างเนรคุณเสียนี่กระไร
مِنْ أَىِّ شَىْءٍ خَلَقَهُۥ ﴿١٨﴾
จากสิ่งใดเล่าพระองค์ทรงบังเกิดเขามา ?
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ ﴿١٩﴾
จากเชื้ออสุจิหยดหนึ่งพระองค์ทรงบังเกิดเขา แล้วก็กำหนดสภาวะแก่เขา
ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ ﴿٢٠﴾
แล้วพระองค์ก็ทรงแผ้วทางให้สะดวกแก่เขา
ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقْبَرَهُۥ ﴿٢١﴾
ต่อมาพระองค์ให้เขาตายไป แล้วให้เขาลงหลุม
ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ ﴿٢٢﴾
ครั้นเมื่อพระองค์ทรงประสงค์ ก็ทรงให้เขาฟื้นคืนชีพ
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَآ أَمَرَهُۥ ﴿٢٣﴾
มิใช่เช่นนั้น เขามิได้ปฏิบัติในสิ่งที่พระองค์ทรงใช้เขา
فَلْيَنظُرِ ٱلْإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ ﴿٢٤﴾
มนุษย์จงพิจารณาดูอาหารของเขาซิ
أَنَّا صَبَبْنَا ٱلْمَآءَ صَبًّۭا ﴿٢٥﴾
เราได้หลั่งน้ำฝนลงมามากมายอย่างไร
ثُمَّ شَقَقْنَا ٱلْأَرْضَ شَقًّۭا ﴿٢٦﴾
แล้วเราได้แยกแผ่นดินออกไป
فَأَنۢبَتْنَا فِيهَا حَبًّۭا ﴿٢٧﴾
และเราได้ให้เมล็ดพืชงอกเงยขึ้นจากในแผ่นดิน
وَعِنَبًۭا وَقَضْبًۭا ﴿٢٨﴾
وَزَيْتُونًۭا وَنَخْلًۭا ﴿٢٩﴾
وَحَدَآئِقَ غُلْبًۭا ﴿٣٠﴾
وَفَٰكِهَةًۭ وَأَبًّۭا ﴿٣١﴾
مَّتَٰعًۭا لَّكُمْ وَلِأَنْعَٰمِكُمْ ﴿٣٢﴾
ทั้งนี้เพื่อเป็นประโยชน์แก่พวกเจ้าและสัตว์เลี้ยงของพวกเจ้า
فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ ﴿٣٣﴾
ครั้นเมื่อเสียงกัมปนาทมาถึง
يَوْمَ يَفِرُّ ٱلْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ﴿٣٤﴾
วันที่ผู้คนจะหนีจากพี่น้องของเขา
وَأُمِّهِۦ وَأَبِيهِ ﴿٣٥﴾
และจากแม่ของเขา และพ่อของเขา
وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِيهِ ﴿٣٦﴾
และจากภริยาของเขา และลูก ๆ ของเขา
لِكُلِّ ٱمْرِئٍۢ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍۢ شَأْنٌۭ يُغْنِيهِ ﴿٣٧﴾
สำหรับแต่ละคนในหมู่พวกเขาในวันนั้น มีภาระพอตัวเขาอยู่แล้ว
وُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۢ مُّسْفِرَةٌۭ ﴿٣٨﴾
หลายใบหน้าในวันนั้นแจ่มใส
ضَاحِكَةٌۭ مُّسْتَبْشِرَةٌۭ ﴿٣٩﴾
وَوُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌۭ ﴿٤٠﴾
และหลายใบหน้าในวันนั้นมีฝุ่นจับ
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿٤١﴾
ความหม่นหมองจะปกคลุมบนใบหน้านั้น
أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلْكَفَرَةُ ٱلْفَجَرَةُ ﴿٤٢﴾
ชนเหล่านั้นคือพวกปฏิเสธศรัทธาพวกประพฤติชั่ว
